Na przyjęcie wydane przez Polskiego Przedstawiciela Wojskowego przy NATO i UE zaproszeni zostali wojskowi dyplomaci akredytowani przy tych instytucjach -Tym razem nie będziemy gotować żołnierskiej grochówki – wyjaśnia płk Leszek Staniszewski z Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych – Będzie za to bogactwo innych tradycyjnie polskich smaków.

Ekipie wojskowych kucharzy w wyprawie do Brukseli towarzyszą kapitan Sylwester Kopaczewski i starszy chorąży Leszek Kaczmarek z 1 Brygady Logistycznej, którzy odpowiadają za dobór produktów, transport do unijnej stolicy oraz przygotowanie sprzętu. Kierownikiem zespołu jest pułkownik Leszek Staniszewski z Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

Jak podkreślają nasi kucharze, pomimo że wojskowa grochówka z kuchni polowej oraz gotowanie na konkursach kulinarnych to dwa różnie światy, w obydwu sytuacjach trzeba być profesjonalistą i wkładać dużo serca w to co się robi. W wojskowej stołówce lub na poligonie gotujemy według ściśle określonych receptur, ze standardowych produktów – mówi st. szer. Piotr Welter – Na konkursach liczy się kreatywność. Tam kucharz musi wykazać się swoją innowacyjnością i artystyczną wizją, a jednocześnie mistrzowskim opanowaniem rzemiosła. Jednak jak zaraz dodaje ugotowanie dobrej grochówki to też wielka sztuka i wcale nie jest pewne, że każdy szef kuchni z wykwintnej restauracji sprawdziłby się na poligonie gotując dla wygłodniałej kompanii wojska, która właśnie wróciła z nocnych manewrów.

Nasi kucharze łącząc te dwa różne światy łamią stereotypy. Udowadniają, ze wojskowy kucharz nie powinien kojarzyć się już z obrazem słusznej postury jegomościa nakładającego dużą chochlą kaszę do aluminiowej menażki. Gotują smaczne, dobrze skomponowane i zdrowe potrawy spełniające najwyższe wymagania jakościowo-sanitarne. A jak trzeba potrafią zaskoczyć czymś nietypowym, na przykład kuchnią molekularną, potrawami fusion lub deserem z passiflory.

W życie każdego wojskowego kucharza wpisane są także wyjazdy na misje zagraniczne. Chorąży Sławiński dwukrotnie służył w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Syrii i raz w Libanie, gdzie gotował wspólnie z miejscowymi kucharzami oraz kolegami z Indii i Japonii – To zderzenie kultur i tradycji kulinarnych było naprawdę niesamowite – podkreśla chorąży – poza tym bardzo dobrze nam się razem pracowało. Do dzisiaj utrzymuję kontakty z niektórymi z kolegów. Chorąży Amróz służył na misji w Libanie, gdzie razem z wojskowymi kucharzami z Indii, Ghany i Nepalu gotował dla międzynarodowego kontyngentu – Dla większości żołnierzy z krajów azjatyckich podstawą diety był ryż  – wspomina chorąży – ale bardzo szybko polubili kuchnię europejską. Rozsmakowaliśmy ich w polskich zupach.


Niektórzy na swoim koncie mają również kurs gotowania ekstremalnego. Starszy sierżant Adam Cichocki gotował  na misji w Czadzie dla saperów i logistyków z grupy inżynieryjno-przygotowawczej , którzy na afrykańskiej pustyni od zera budowali bazę wojskową dla polskiego kontyngentu. – Jak przylecieliśmy do Iriby, w pierwszych dniach misji posiłki przygotowywaliśmy na kuchniach polowych rozstawionych w szczerym polu. Trudne polowe warunki staraliśmy się naszym żołnierzom umilić smacznymi posiłkami, dobrym słowem i uśmiechem  – wspomina Cichocki – Na co dzień dokuczał straszliwy upał. Przy kuchni temperatura powietrza sięgała 90 stopni. Jednak najgorsze były burze piaskowe albo ulewy w czasie pory deszczowej. Później, kiedy można było rozwinąć kuchnie kontenerowe było już łatwiej. To świetny sprzęt. Doskonale sprawdza się na misjach i na poligonie.   Ze wspomnień wyłania się obraz ciężkiej codziennej służby. Jednak zapytany czy drugi raz pojechałby na tak trudną misję sierżant Cichocki bez wahania odpowiada pytaniem na pytanie – Kiedy i gdzie mamy lecieć?
Nie było łatwo zakwalifikować się do reprezentacji wojskowych kucharzy. Potwierdzają to panie Zofia Balmas i Małgorzata Tatarek. Teraz z uśmiechem wspominają zwycięskie dla nich eliminacje, ale przyznają, że konkurencja była duża. – Do Poznania przyjechało około siedemdziesięciu kucharzy ze wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych. Konkurencja była ostra – mówi Zofia Balmas – Egzamin składał się z dwóch części: sprawdzianu teoretycznego oraz części praktycznej. Na praktycznym dostaliśmy bardzo ciekawe zadanie „kotlet schabowy inaczej”. Mając do dyspozycji produkty tradycyjnie kojarzące się z polską kuchnią (schab, kapusta, ziemniaki) kandydaci musieli wykazać się kreatywnością i innowacyjnością. Tych, którzy przyrządzili tradycyjnego schabowego z kapustą nie ma w mistrzowskim zespole. – Ja zrobiłam jukę schabową nadziewaną pieczarkami, porem i boczkiem – dodaje Małgorzata Tatarek. – Udało się i zostałam wybrana.

Kulinarni mistrzowie podkreślają, że wyjazdy na kucharskie olimpiady to niepowtarzalna okazja doskonalenia rzemiosła. – Dzięki tym wyjazdom jesteśmy na bieżąco z najnowszymi światowymi trendami  w gotowaniu – mówi pani Małgorzata – Mam to szczęście, że zdobytą wiedzę i doświadczenie mogę przekazywać słuchaczom, którzy przyjeżdżają na kursy do Centrum. Poza tym, dobry instruktor musi się uczyć całe życie i zawsze być przynajmniej krok przed swoimi słuchaczami. A ci, którzy przyjeżdżają na kursy zaawansowane stawiają poprzeczkę wysoko. Staram się pobudzać w nich kreatywność. Pokazać im, że wojskowa kuchnia nie musi ograniczać się do tradycyjnej grochówki. Pomagam im  odkryć bogactwo ryb, zwłaszcza tym którzy służą nad morzem. Kucharzy okrętowych uczę jak przygotowywać sałatki z owoców morza, tak aby w dalekich rejsach mogli urozmaicać menu.

Nasi kucharze jako receptę na sukces wskazują ciężką pracę. Aby zostać przysłowiowym mistrzem patelni potrzeba oczywiście odrobinę kulinarnego talentu, ale najważniejsza jest chęć do nieustannego uczenia się i doskonalenia swoich umiejętności. To niekończąca się pogoń za doskonałością. Na konkursach podpatrują najlepszych kucharzy świata, uczą się od siebie nawzajem, wspólnie wymyślają nowe potrawy. Przed wyjazdem na olimpiadę kucharską trenują w co drugi weekend przez osiem miesięcy. Jednocześnie normalnie pracują w swoich jednostkach, jeżdżą na poligony, zabezpieczają najważniejsze wojskowe przedsięwzięcia, takie jak choćby oficjalna uroczystość przyjęcia polskich F-16. Jak podkreślają przez te wspólne wyjazdy zżyli się ze sobą. Stali się nie tylko drużyną mistrzów, ale również, a może przede wszystkim paczką zagranych przyjaciół. Są dla siebie jak druga rodzina. – W zespole jest wspaniała atmosfera – dodaje Arkadiusz Kubic – Czekamy na te wspólne wyjazdy aby znów się spotkać, porozmawiać, pobyć razem, no i oczywiście ugotować coś dobrego.

Ich pasja nie ogranicza się tylko życia zawodowego. W 2010 roku w Krakowie brali udział w biciu rekordu Guinnesa na najdłuższą pizzę na świecie. – To była niesamowita frajda – mówi Anna Łazur – Wraz z kolegami z całej Polski upiekliśmy pizzę, która miała ponad kilometr długości. – Ponad 150 kucharzy przygotowywało pizzę od trzeciej rano do szóstej po południu – opowiada plutonowy Rybicki – Zużyliśmy trzy i pół tony mąki, dwie tony sera i półtora tysiąca litrów sosu pomidorowego. Działają w Ogólnopolskim Stowarzyszeniu Szefów Kuchni i Cukierni. Gotują grochówkę w czasie Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Po prostu żyją gotowaniem.

W Brukseli będą promować polskie smaki. Jak zgodnie przyznają zagranicznym gościom w polskiej kuchni najbardziej smakują pierogi z grzybami i kapustą, bigos oraz żurek. Może dzięki tym przysmakom przygotowanym przez wojskowych kucharzy niejednemu z naszych sojuszników mocniej drgnie serce na słowo Polska? Wszak nie od dziś wiadomo, że droga do serca wiedzie przez żołądek…